Zlaté Hory i kopalnie złota

Zlaté Hory (do roku 1948 Cukmantl, niem. Zuckmantel) – miasto w Czechach, w kraju ołomunieckim, w Górach Opawskich (cz. Zlatohorská vrchovina), historycznie położone jest na Dolnym Śląsku, w jego czeskiej części (powiat Jesenik) – w przeszłości wchodziło w skład dolnośląskiego biskupiego Księstwa Nyskiego.

Historia

Pierwsza wzmianka o okolicy pochodzi, z 1222, kiedy o miejscowe kopalnie złota spierał się książę Władysław III Henryk z biskupem wrocławskim Wawrzyńcem. Znalazły się one ostatecznie pod władzą biskupa. W 1267 po raz pierwszy pada nazwa miejscowości Cukmantl (in montibus contra Cucmantel et Vrudental), która staje się podgrodziem biskupiego zamku Edelštejn. W 1285 Edelštejn został zdobyty przez księcia Henryka IV Probusa, który po kilku latach sprzedał go Mikołajowi II Opawskiemu. Od tego momentu do 1474 Cukmantl były częścią ziemi opawskiej, w 1306 lokacja na prawie magdeburskim. Ostatecznie w 1474 biskupi wrocławscy kupili miasto od Jerzego z Podbiebradów i Cukmantl stał się częścią księstwa nyskiego; w okresie tym nastąpił dalszy rozwój związany z wydobyciem i przetwórstwem złota (np. w 1559 w ciągu tygodnia do Nysy wysyłano 168-280 gram złota w monetach). Na początku XVII wieku rozpoczęło się zamykanie mniej rentownych kopalń złota, a ruszyło wydobycie miedzi. W okresie wojen trzydziestoletnich miasto dwukrotnie splądrowały wojska szwedzkie. Koniec wojennej zawieruchy był początkiem polowań na czarownice – zarówno w Cukmantlu, jak i w całym księstwie i okolicy. W Cukmantlu śmierć w nich poniosło co najmniej 85 osób, a brał w nich udział Heinrich Franz Boblig von Edelstadt, inkwizytor znany z procesów w miejscowości Velké Losiny. Wiek XVIII to koniec górnictwa w Cukmantl – w 1730 mieszkało w nim tylko 50 górników – a jego miejsce zajęło tkactwo. W 1741, w czasie wojen śląskich, miasto ostrzelały wojska pruskie; spłonęło większość domów, w tym ratusz i szkoła. Rok później, w wyniku traktatu pokojowego dzielącego Śląsk pomiędzy Habsburgów i Hohenzollernów, Cukmantl pozostał w granicach Austrii, stając się miejscowością przygraniczną. Wówczas też utworzono tutaj samodzielną parafię (przedtem należał do dekanatu w Głuchołazach). Ostatnie dekady stulecia to ostateczne zakończenie wydobycia złota oraz dwie potyczki pomiędzy wojskami habsburskimi a pruskimi podczas kolejnych wojen – w 1759 i w 1779, obydwie w okolicach kaplicy św. Rocha i obydwie zakończone zwycięstwem wojsk austriackich.

W 1859 mieszkało w Cukmantlu 4101 osób (czyli niewiele mniej niż obecnie) w 529 domach, funkcjonowała m.in. poczta, trzy młyny, przytułek dla ubogich, urząd celny, apteka, kilka sklepów oraz fabryka papieru. W 1862 uruchomiono urząd telegraficzny, w 1873 szpital, w 1879 łaźnie lecznicze, przekształcone później w sanatorium, w 1891 kanalizację i wodociąg, a w 1896 połączenie kolejowe z Mikulovicami. Rok później założono park miejski (wówczas nosił imię Franciszka Józefa), a w 1898 wieżę widokową na Kopie Biskupiej, także noszącą imię cesarza.

W 1903 Cukmantl nawiedziła powódź – straty sięgnęły 27 tys. austriackich koron. W czasie I wojny światowej powołano do wojska 452 mężczyzn, z tego 118 zginęło. Po upadku Austro-Węgier miasto włączono w granice Czechosłowacji, mimo że jeszcze w marcu 1919 mieszkańcy w demonstracjach domagali się przyłączenia do republikańskiej Austrii – podczas interwencji czechosłowackiego wojska zginęło 4 Niemców, a pewną ilość zraniono. Przez cały okres międzywojenny zachowało niemiecki charakter – w 1930 roku 3830 osób zadeklarowało się jako Niemcy, a tylko 124 jako Czechosłowacy; czeskojęzyczną szkołę otwarto dopiero w 1932. Od 1938 do 8 maja 1945 miasto, jako część Kraju Sudeckiego, należało do Niemiec. Od lipca 1945 do października 1946 trwały wysiedlenia miejscowych Niemców do alianckich stref okupacyjnych; mimo napływu osadników z południowych Moraw, Słowaków z Orawy i Greków (członkowie partyzantki komunistycznej z tego kraju wraz z rodzinami) liczba mieszkańców zmniejszyła się o połowę. W 1948 oficjalnie nadano miastu współczesną nazwę Zlaté Hory.

Okres władzy komunistycznej to przyłączanie kolejnych osad, dotychczas samodzielnych, budowa nowych osiedli mieszkaniowych i ponowny rozwój górnictwa miedzi i złota (po 1989 po raz kolejny wydobycie zakończono). W ostatnich latach, zwłaszcza po otwarciu granic, Zlaté Hory stały się miejscowością przyciągającą turystów – głównie amatorów turystyki górskiej, rowerowej oraz związanej ze „złotą” przeszłością (organizuje się m.in. zawody płukania złota). Ze względu na długie tradycje w poszukiwaniu i wytapianiu złota w pobliżu tej miejscowości znajduje się, unikatowy w skali europejskiej, skansen górniczy pokazujący poszukiwanie i wytwarzanie złota. Dla amatorów turystyki aktywnej czekają liczne szlaki turystyczne, rowerowe oraz narciarskie.

Opracowanie: Janusz Stolarczyk

Zlaté Hory a zlatonosné doly

Powrót

Baner

Projekt "Bogactwo kulturowe zabytków architektury Zlatych Hor i Prudnika / Kulturní bohatství památek Zlatých Hor a Prudniku" jest współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz ze środków budżetu państwa. Przekraczamy granice"